نسبت گازهای گلخانه ای از زمان انقلاب صنعتی (حدود 1750) به طور قابل توجهی افزایش یافته است و غلظت دی اکسید کربن جهانی (CO2) تا 37 درصد افزایش یافته است.
فرآیندهای صنعتی می توانند مواد خام را از نظر شیمیایی تبدیل کنند که اغلب گازهای زائد مانند CO2 را آزاد می کنند. این فرآیندها شامل تولید آهن، فولاد، کک متالورژیکی، سیمان، آهک، فرآیندهای مصرف کربنات، آمونیاک و اوره، پتروشیمی، آلومینیوم، خاکستر سودا، دی اکسید تیتانیوم، فروآلیاژ و شیشه.
یکی دیگر از فرآیند ها که بیشترین گاز سمی را ازاد می کند تولید هیدروکربن صادراتی به افغانستان است که باعث آلودگی بسیار زیادی در محیط زیست می شود.
در حال حاضر پذیرفته شده است که افزایش غلظت GHG در جو به فعالیت های انسانی نسبت داده می شود. انتشار گازهای گلخانه ای به عنوان محصولات جانبی فعالیت های صنعتی مختلف غیر مرتبط با انرژی تولید می شود.
تولید برخی از مواد پتروشیمی منجر به انتشار مقادیر کمی CO2 می شود. پتروشیمی ها مواد شیمیایی ایزوله شده یا مشتق شده از نفت یا گاز طبیعی هستند.
صنایع شیمیایی و پتروشیمی 30 درصد مصرف انرژی صنعتی جهان و 16 درصد از انتشار مستقیم CO2 را به خود اختصاص می دهند. بیش از نیمی از تقاضای انرژی برای استفاده از مواد اولیه است که نمی توان از طریق اقدامات بهره وری انرژی کاهش داد.
نگرانی عمومی در مورد تغییرات اقلیمی ناشی از انتشار گازهای گلخانه ای به جو منجر به تصویب کنوانسیون چارچوب سازمان ملل متحد در مورد تغییرات آب و هوا (UNFCCC) در سال 1992 شد.
هدف اصلی این جلسه بحث در مورد روش های تثبیت غلظت گازهای گلخانه ای در جو بود. سطحی که انتشارات انسانی نمی تواند با سیستم آب و هوایی تداخل داشته باشد. تثبیت غلظت GHG در اتمسفر را می توان با سه روش به دست آورد
